Het huis dat naar beneden gleed

Mijn rugzak is ingepakt en ik heb mijn stevige bergschoenen al aan. Onze trip naar het gebergte waar je eens in je leven wel eens naar toe wilt: De Hymalayas. Voor dat we Shimla aandoen, waar we eindelijk natuurlijk zullen zien en zuurstof zullen proeven, gaat onze trip via Haridwar en Rishikesh aan de heilige rivier de Ganges.

Haridwar is een van de zeven meest heilige Hindoe steden. Vele pelgrims komen hier naar toe om zich te baden in het koude, hard stromende water van de Ganga. Langs en in de rivier ziet het zwart van de Hindoes, al dan niet ontdaan van het grootste deel van hun kleding. Slechts een enkele durfal komt ver van de kant af, de stroming is zo sterk dat je je stevig moet vasthouden om niet te worden mee getrokken door het sterke, lichtbruine water. Ook mijn voeten baden in het koude water waar iedere Hindoe zich minstens een maal in hun leven in moeten baden. Vervolgens bezoeken we een tempel aan de top van de heuvel. Er zijn twee mogelijkheden om hier te komen, per kabelbaan of per voet. Gezien de scherpe zon en de hoge temperatuur, kiezen wij voor de kabelbaan. Het uitzicht is fantastisch. De tempel is daarentegen weinig bijzonder. Heel erg commercieel en op toeristen gerichten.

We vervolgen de reis naar Rishikesh, de stad die bekend werd om zijn bezoek van de Beatles die hier kwamen mediteren. Van de rust die meditatie met zich mee brengt, is niet zo veel te zien in Rishikesh zelf. Het verkeer is, net als in Delhi -en ja, eigenlijk overal in india- een drukte van jawelste en de vergane glorie van deze stad doet denken aan de achterwijken van Old Delhi. Echter, hoe dichter we bij de Ganges komen, hoe meer rust er heerst. We raken verdwaald -mijn orientatie is niet zo sterk als ik soms denk- maar komen in een ietswat langere, alternatieve route alsnog aan bij de Ganges. Niet het toeristische stuk. In alle rust baden we onze voeten in het heilige water en rusten we uit. Laterna lopen we door naar een ietswat drukker stuk waar we een tempel bezichtigen en een Hindoeistisch ritueel uitoefen met een priester. Wanneer we weer aan het water zitten ontmoeten we een fantastische Indiase familie die ons uitnodigd voor eten. We zijn kapot van de reis en slaan over. Op naar ons hotel voor een goede nacht slaap.

We vertrekken naar Shimla, een voormalig Engels vakantie oord om te kunnen vluchten van de hitte van de binnenlanden in de zomer. We stuiten onderweg op een gigantische file. Het heeft vannacht geregent en daardoor zijn veel wegen ondoorgaanbaar. Overal ligt modder. Op een plek is er een huis naar beneden gespoeld, op een andere plek een trekker. Het leger en de politie is uitgetrokken om hulp te verlenen, maar het zal nog wel even duren voor we door kunnen. Ik moet ontzettend nodig plassen en kan gelukkig terecht op een boerderijtje langs de weg. Daarna ontmoet ik de familie die er woont en bezichtigen we het huis. De badkamer is niet meer dan een plank en een emmer water, de slaapkamers zijn buiten met een overkapping. Alleen de keuken is binnen. We worden getrakteerd op Chai en ik mag de baby vasthouden. Dat duurde drie seconden, hij begon meteen te huilen. En ik maar denken dat ik beter was geworden met kinderen de afgelopen weken.

Bij aankomst in Shimla is het al pikkedonker, maar we hebben veel te veel energie.We lopen naar The Mall, de belangrijkste straat met eettentjes en winkeltjes. Onderweg komen we wat aapjes tegen. De lokale bevolking lacht ons hardop uit als we foto's van de aapjes maken.'Hebben ze dat niet in Nederland?'

Nu zou ik graag willen opscheppen over de stoere trekking die we hebben gedaan, de mooie watervallen die we hebben gezien en dat prachtige meertje. Maar ik moet bekennen dat ik van de Hymalayas niet veel meer heb gezien dan de binnenkant van de toiletpot. Voedselvergiftiging. En het ging al bijna drie weken goed. Na de zoveelste spuugsessie, waar alleen nog maar gal en water uitkwam, ga ik naar het ziekenhuis. We worden verwezen naar het 'gewone' ziekenhuis, niet een privekliniek zoals waar we de vorige keer geweest zijn. Nou als ik nog niet ziek was, dan zou ik het nu al zijn. Ik kom de eerste hulp binnen en zie een man met een nekspalk. Zijn benen zijn opgetrokken en liggen schuin naast zijn lichaam. Er liggen mensen aan het infuus, niet perse op bed. Op de grond, op de tafel, overal. Ik krijg een dokter die nog geen drie woorden Engels gaat. Twee daarvan zijn gelukkig vomiting en diarria. Ik krijg een lijst medicijnen, zonder uitleg of diagnose. Gelukkig spreek ik de taal van de medische wereld een beetje, waardoor ik weet wat ik in mijn arm gespoten en in mijn mond gestopt krijg. Bij de uitgang ligt nog steeds dezelfde man als toen ik binnen kwam, met een open fractuur en metalen spalken in zijn bot.

De volgende dag gaan we terug naar Delhi. De domperidon doet zijn werk, ik voel me al een stuk beter. Toch doen de bergbochtjes niet zo goed, maar ik houd alles binnen! In Delhi bezichten we nog de Indian Gate en de licht en geluidshow bij Punana Quila. De volgende dag kopen we souveniers bij Dilli Haat. Vandaag zaten we op de waterfiets bij Old Fort. Uit principe bezichten we niet de Moskee. Je moet hier entree betalen om binnen te komen. Ik doneer altijd, maar betalen doe ik niet. Geloof moet toch gratis zijn?

En over een paar uur stappen we in het vliegtuig naar huis! Stiekem Nederland wel een beetje gemist. India is een gemengd land. Het is heel mooi, maar ook heel lelijk. Het is heel rijk, maar nog veel armer. Zo druk als het in Delhi is, en hoe lang je kan rijden om weer een huis tegen te komen. Ik heb een fantastische tijd gehad, maar het is nu wel tijd om naar huis te gaan.